Gülşah Durmaz’ı kaybettik.
Genç Yaşında Manisa Şehzadeler Belediye Başkanı seçilmişti.
Halkımızın kızlarımıza olan güvenini sembolüydü.
Ama aslında hepimiz ailesinden bir çocuğu kaybettik.
Cumhuriyet kızıydı…
Gözleri ışıl ışıldı.
Atatürk’ün Türkiye’sinde yetişmiş, bu topraklara inanan bir kızımızdı.
Belediye başkanı seçildiğinde sadece bir makam kazanmadı; insanların umuduna dokundu. Hep güler yüzlüydü. Hastalığından hiç şikâyet etmedi. En zor günlerinde bile “ben iyiyim” demeyi bildi.
Kemoterapi aldıktan sonra dahi toplantılara katıldı. Yorulmadan, yılmadan, “hizmet” için çalıştı durdu. Kendisi acı çekerken bile başkalarının derdini önceledi.
Ama amansız hastalık…
Kimseyi ayırt etmiyor.
Ne yaşa bakıyor, ne makama, ne iyi kalpliliğe.
Gülşah’ı erken kaybettik.
Bize de bir ders bırakarak gitti.
Dünya fani.
Acılar da sevinçler de hepimiz için.
Kırıp dökmeyelim birbirimizi.
Kötü sözle, kötü niyetle çoğaltmayalım acıyı.
Birbirimize kötülük yapmayalım.
Çünkü yarın kimin gideceğini bilmiyoruz.
Ve geride kalanlar, sadece nasıl hatırlandığımızı konuşuyor.
Gülşah’ı;
Güler yüzüyle, çalışkanlığıyla, susarak çektiği acısıyla ve Cumhuriyet’e yakışan duruşuyla hatırlayalım.
Ruhu şad olsun