Yaklaşık 40 yıldır siyasetle ilgilenirim. Şunu net bir şekilde söyleyebilirim ki, güzel ülkemizde koltuk sevdası siyasetin önündeki en büyük engel.
Bir koltuğa oturan, ne yazık ki kendi isteğiyle kalkmasını bir türlü beceremiyor.
Galiba o makamların, büyülü havasının esiri oluyorlar.
En yakın ve canlı örnek, Kemal Kılıçdaroğlu.
Yaklaşık 13 yıl önce, CHP gibi Türkiye’nin adeta çimentosu konumundaki partinin genel başkanlığı koltuğuna oturdu.
Ondan önce, AK Partili belediye başkanlarının yolsuzluklarına ilişkin yaptığı açıklamalarda epey bir ses getirmişti.
Bu nedenle beklentiler büyüktü. Ancak bir türlü karşılayamadı.
13 yılda 10’dan fazla seçime girdi. 2019’daki yerel seçimleri saymazsak, hepsinden de yenilgiyle çıktı.
Mayıs 2023’teki milletvekili ve Cumhurbaşkanlığı seçimleri, kendisi için son bir şanstı.
Tabanı da o şansı, Kılıçdaroğlu’na verdi. Her konuda tek yetkili yaptı.
DEVA, Saadet, Gelecek ve Demokrat partilerine istediği kadar koltuk verilmesine ses çıkarmadı.
“Kazanamayacak aday” olmasına rağmen, Cumhurbaşkanı adayı olmasına da…
İki seçim de hüsranla sonuçlandı.
Kılıçdaroğlu kazanamadığı gibi…
Sağ ve muhafazakar partilere yaklaşık 40 milletvekili adeta hediye edildi.
Doğal olarak da CHP seçmeni, Kemal Kılıçdaroğlu’nu sorgulamaya başladı. Başarısızlığın faturasının ödenmesini istedi.
Haklılardı da…
Tüm yetkiyi elinizde bulundurmanıza rağmen ortada bir başarısızlık varsa, çekip gideceksiniz.
Kılıçdaroğlu, 28 Mayıs akşamı istifa etmeliydi.
Ancak öyle yapmadı. Kendisine yönelik eleştirilere hep kulak tıkadı.
Kurultayda aday olması bile bunun en net göstergesidir.
Gitti aday oldu.
Normalde CHP gibi bir partide genel başkan, kurultayda devrilmez. Ki, hiçbirinde de devrilemedi.
Ama üyelerin değişim beklentisi o kadar yüksekti ki, Kılıçdaroğlu’nu adeta istenmeyen adam ilan ederek, Özgür Özel’i başa getirdiler.
Tamam, Kemal Kılıçdaroğlu çok iyi bir insan. Dürüst bir siyasetçi.
Siyasi kariyeri, geçmişinde hiçbir şaibeli işe bulaşmamış olması, artıları.
Üstelik bu günlere tırnaklarını kazıyarak geldi. Hep mücadele etti.
Ama tüm imajını, son 5 ayda yerle bir etti. Silip attı.
Oysa ne güzel bir süreç yaşamıştı. 2019’da büyük şehirleri CHP’ye kazandırmıştı. Sadece İstanbul’un 25 yıl sonra kazanılması bile başlı başına büyük bir başarıdır.
Ardından Cumhurbaşkanı adayı oldu.
CHP’nin kemik yüzde 25’lik oyuna rağmen yüzde 48 almayı başardı.
Kazanamamış olabilirsiniz ancak en azından mücadeleniz iyiydi.
Orada da kalmalıydı.
Size düşen, erdemli bir şekilde bırakmaktı.
Yapmadınız, yapamadınız.
Eğer istifa etseydiniz, emin olun ki CHP’lilerin size olan saygısı daha da artacaktı.
Ama şimdi, devrik başkan olarak anılacaksınız.
Yazık, hem de çok yazık.
Yılların emeği, bir koltuk sevdası uğruna böyle acı şekilde yok edilmemeliydi.